Ik besefte voortdurend: ‘We hebben maar één leven, laten we toch niet morsen met onze tijd.’ En: ‘Iemand naast je hebben maakt het verschil tussen leven en overleven.’ Maar stel je voor dat jij zelf diegene bent die naast je kan gaan staan en met jou het leven leeft?

“Er waren periodes in mijn leven waarin ik het leven niet leuk vond. Maar ik dacht: dat is voor iedereen zo. Alleen praten we daar niet echt over, tenzij er een heel duidelijke aanleiding voor is, zoals verlies van een geliefd familielid of scheiding of andere ingrijpende gebeurtenissen. Pas later ontdekte ik dat er, in mijn geval, redenen waren voor zulke gedachten. En dat de heftigheid waarmee ik bepaalde dingen in het leven had ervaren helemaal niet zo standaard waren. Dat er een rechtstreekse link was met waar ik vandaan kom. En dit is een heel belangrijk inzicht. Dat je de dingen die je in de weg zitten kunt vastpakken. Vanaf het moment dat je snapt waar het allemaal vandaan komt, is de eerste stap gezet. Maar ‘het snappen’ alleen is niet genoeg.
Je moet het emotioneel ook nog allemaal doorwerken, en dan kun je ook daadwerkelijk ingrijpen, in je leven nu. Dat is wat ik heb gedaan en nog steeds doe.”

Geen aandacht
Als je in een gezin opgroeit waarin liefde, aandacht en geruststelling en erkenning er te weinig zijn, deze dingen die vanzelfsprekend worden geacht, elementaire dingen die een kind nodig heeft, dan loop je wonden op. Onder andere door de alcoholverslaving van mij vader waardoor hij emotioneel niet beschikbaar was.

Die wonden daar moet goed naar gekeken worden en je moet ze verzorgen. Doe je dat niet, dan kan zo’n wond blijven dooretteren en daar kun je jarenlang last van blijven houden.

Please Gedrag (is een overlevingsstrategie) ook wel Behagen genoemd!
‘Ik heb heel erg lang gedacht dat ik de zuurstof die ik inademde iedere dag, elke minuut moest verdienen. Ik dacht te moeten zijn wie de ander graag wilde dat ik was. Dat inherent dienstbaar zijn aan anderen is zo’n vermoeiende opdracht in het leven. En ik heb dat zo veel jaren gedaan. Ik vond mezelf bijna niets meer waard. Voelde schaamte naar mezelf voor wie ik was geworden en waar ik vandaan kwam. Mijn eigenwaarde lag niet in mijn eigen beide handen maar in de handen van anderen! Zo codependent was ik.. “Als hij en/of zij maar gelukkig zijn” Toen ik dit ontdekte kon de heling beginnen!

Ik ben weggegaan bij de vader van mijn zoon om zo te worden wie ik in wezen ben. Ik heb mezelf toen heel heftig voorgenomen om er dan toch ook wel iets mee te doen. Want de beslissing om weg te gaan na 17 jaar relatie, heeft altijd grote gevolgen voor jezelf en anderen. We hadden een zoon en nog een kinderwens. Weggaan was voor mij een moeilijk besluit. Gelukkig nam mijn ex-vriend uiteindelijk dit besluit.

Ik ben op zoek gegaan naar inzichten, door alle weerstand heen. Ik denk dat iedereen op de een of andere manier verwond is. Sommige mensen out in the open, anderen meer verborgen. Soms loop je verwondingen op in je jongere jaren, soms door klappen later in het leven. En dan kun je twee dingen doen: dat rationaliseren en doorgaan. Of je durft ernaar te kijken naar wat er zit, en dat tot in het merg van je botten te voelen. Dat laatste ben ik gaan doen, en doe ik gelukkig nog steeds.

Je moet in staat zijn te zeggen: wel, hier ben ik!
Om de confrontatie met jezelf dan te durven aangaan, moet er toch een beetje grond onder je voeten zijn. Grond waar je stevig op kunt staan. Ik heb letterlijk +\- 40 jaar van mijn leven nodig gehad om zover te komen. Het is een bevrijding! Ik ben diegene aan het worden die ik eigenlijk diep van binnen altijd al was en wilde zijn! Dat te durven doen heeft me alles opgeleverd. Alles wat goed is in mijn leven. Ik leef nu steeds meer voluit! En dat betekent voor mij; goed om me heen kijken, veel nieuwe dingen doen, elke emotie die zich aandient omarmen, laten bestaan, doorvoelen, er iets mee doen. Iedere gedachte die zich aandient analyseren voor wat het is: is dit een interessante gedachte, een zelf ondermijnende gedachte? En deze 180 graden positief ombuigen als het belemmerende gedachtes zijn!

“De wet van de aantrekking”

Is het objectief, is het dat ik mezelf niet wil zien slagen? Je kunt het gevecht tegen datgene wat je in de weg zit wel degelijk winnen. Bergen heb ik verzet, dalen doorgeworsteld en sporen daarvan zijn onuitwisbaar! Ik kan mezelf steeds meer omarmen in al mijn dimensies. Dat krijg je niet zomaar cadeau, maar de beloning is zo groot.’

Echte liefde
Ik dacht dat liefde altijd over verlies ging, pijn, af gescheidenheid en conflict. En als dat er niet was, zorgde ik er onbewust zelf wel voor, want zo had ik dat aangeleerd!

‘Na het uit elkaar gaan met de vader van mijn zoon, was ik oprecht groot geloof in de liefde kwijt. Ik denk dat hel veel mensen om foute redenen hun partner kiezen. Namelijk vanuit littekens opgedaan in een ver verleden, die ze ombuigen tot een behoefte die ze projecteren op de ander. Maar wat bijvoorbeeld een moeder of vader je vroeger in de weg heeft gelegd, kan een geliefde nooit goedmaken. Dit was ook voor mijn ex een onmogelijke taak, wat hem ook een gevoel van onmacht heeft moeten geven.

Pas als je zelf je huiswerk hebt gemaakt, vrij kunt zijn van die wederzijdse projecties, gaat het alleen nog maar over elkaar graag zien. En als je dan iemand vindt die echt wil zien wie je bent, tot in de donkerste uithoeken, en in een volstrekte wederkerigheid, dan is dat van onschatbare waarde. Je partner kan jou niet gelukkig maken. Dat is zijn taak ook niet. Je eigen groeiproces maakt een relatie tot een succes.

In het leven dient er zich ook altijd ellende aan; er worden mensen ziek, er gaan mensen dood, je moet afscheid nemen. Als er dan iemand naast je staat tegen wie je even mag aanleunen, met wie je kunt delen wat er in je omgaat, dat maakt voor mij het verschil tussen leven en overleven. En dat is niet romantisch, dat is niet naïef, dat is volgens mij de essentie van het leven. Wanneer iemand haar of zijn identiteit verliest in verbondenheid, dan verlies men ook vaak de vrijheid! 1 en 1 is 3 en geen 1 of 2. De Liefde is een dans. Geen gevecht! Een soms godvergeten moeilijke dans, dat dan wel!

De pure vorm van Liefde is Loslaten, Vrijlaten en toch Verbonden blijven. Die liefde onverminderd voelen. Het is juist het voelen van die verbondenheid dat de meeste bevrediging geeft. Zonder dat iemand je hoeft terug te bellen, zonder veroordelen, zonder enige strijd. Dat vind ik de meest pure vorm van liefde.
‘Je kan nooit iemand worden als je niet iemand hebt die achter je staat, die je laat zijn, wie je graag wilt zijn! Ik geloof dat die liefde bestaat.’

In mijn leven moet er niets, en ik richt het in zoals ik dat wil. Heel prettig, want ik heb een hekel aan alles wat maar een beetje riekt naar sleur of regelmaat. Natuurlijk sluipt er min of meer een bepaald ritme in. Ik vind het leven toch een gevecht tegen de eindeloze banaliteit van de dagen. Boodschappen doen, het vuil aan de weg zetten, de vaatwasser inladen. Je kunt er niet aan ontsnappen, de handelingen van elke dag, en ik ben altijd op zoek naar alles wat mij daar bovenuit doet stijgen, en dat moet levenskunst doen, in welke richting dan ook!

Voor mij is het grootste streven in het leven: heel bewust blijven evolueren.
We hebben maar één leven, laten we toch niet morsen met onze tijd, denk ik dan. En ook al is het moeilijk om keuzes te maken, om alles te durven voelen, om door datgene heen te bijten dat je in de weg zit, ik zou het zo warm willen aanbevelen, want het levert je zo ontzettend veel op ook.’

Warme Groet,
Christel

"Op weg naar te durven zijn wie je in wezen bent."